کاش سیاهی حرفهایمان با سپیدی شعر ها رنگ پیدا کند. این دست های بی دست و پا. بعد از چند سال بالاخره شعر گفتم. نوشته شده در Mon 13 Apr 2015. بعد از مدت ها با یه شعر معمولی به روزم. که نقش میبندد بر آب. شاید روزی قایقی شود برای رهاییت. نوشته شده در Wed 11 Sep 2013. بگذریم شعرا رو میذارم تا بخونین و احتمالا بخندین! .

من اینجا خواهان دیدار مردانی هستم که آوازی سخت دارند. کم دیدنت را بهانه میکرد. بی خبر از آن که در آینده. هیچ ندیدنت را چه خواهد کرد. نوشته شده در چهاردهم اسفند 1392ساعت 10 قبل از ظهر توسط کیوانلو. باد آهسته می وزد و. سیگار آهسته دود می شود و. شهر آهسته می نالد و. شب آهسته خمیازه می کشد و. بی خوابی به سراغ همه می رود. تخت خواب به تخت خواب. همه را وارسی می کند. حضور و غیاب که تمام شد. و از بوی گند دهانش. همه به خواب می روند.

این دل آشوب بیماری نیست پاسخ است. کش میرویم بر تمام لحظه ها. کش میرویم بر تمام ثانیه ها. کسی با انگشت به من اشاره میکند. با انگشت به تنم میکوبد. این ثانیه ها بر تمام. اینجا برای ما بسیار کوچک است. امروز که پنجره را گشودم. همیشه یک نفر می میرد. کم کم روی تو تاثیر خواهم گذاشت. طوری که تصور کنی در رویا.

هر وقت دو پنجره بهم نگاه کنند. عابری از کوچه رد خواهد شد. معذرت می خوام از اینکه یه خوردی ای دیر آپ کردم. امیدوارم با این کارم بتونم جبران کنم. زنی خوشبختی کرایه می دهد. آهش دم مسیح می شود. زیر همین آسمان اجاره ای. رنگ سیاه تابلوی روی میز. دیوار را آرزو می سازد.

وقتی فریاد را در دهانت خرد می کنند. از دهانت بیرون می ریزند. از روی قبرستانم عبور دهند. به مشام کودکانشان خواهد رسید. برای تسخیر یا تغییر جهان. نیازی به سبیل نیچه یا هیتلر ندارند. از سر دوست داشتن پرنده بود. هر شب تا گرفتن شمارت میرم. بعد یک کوه روی انگشت سنگینم. حس می کنم و لعنت به این قول ها. دنیای من دارم بی صدات میمیرم.