عمری در آستانه به سر شد به این خیال یک آن به پرنیان حضورت بخوانی ا م . خود را به تمسخر گرفته ام. از غم و اشک مینویسم . من همه آنچه میگویم هستم و هیچ نیستم. یک وقت هایی تمام روز و شبمان را در پیامرسان اینجا میگذراندیم. زمانی نسبتا زیاد! مرگ آرزو ها دردناک است .

هر خوشبختی در خود زهری دارد و یا از بیرون زهری بدان وارد خواهد شد. وفا را از ماهی آموختم. یه کسی که بشه باهاش حرف زدو حرف آدمو بفهمه نمیگم 100 درصد ولی حداقل 30 درصد همفکر آدم باشه. ولی خب خوش بختانه یا بدبختانه ما از اوناشیم که حتی اگه شاهکارم بکنیم کسی نیس که نشونش بدیم.

ولی چیزی برای ترکاندن ندارم. شايد تمام لحظه های مرا. به چشمهايت پیوند زده اند . این چشمهاي ژرف عاشق را . تو ملموس ترین تصویر آفرينش منی . همانی می شویم که بودیم. چند تار موی سپید تر. اخرين سه شنبه سال نود وسه.

اگه اومدی اینجا و خواستی بگو ادرس وبمو بهت بدم.

ღ ღ هرچی از دلت میاد بده بیاد ღ ღ. تاریخ شنبه سی ام فروردین 1393. تاریخ دوشنبه هفدهم آذر 1393. تنهایی راه رفتن سخت نیست! ولی وقتی ما این همه راهو باهم باهم رفتیم. تاریخ دوشنبه هفدهم آذر 1393. می گویند هرسن وسالی که داشته باشی. اگر کسی نباشد که بایادش چشمانت از شادی یا غم چر اشک شود. هرگز زندگی نکرده ای ومن این روز ها زندگی می کنم. تاریخ دوشنبه هفدهم آذر 1393. تاریخ پنجشنبه سوم بهمن 1392.