دست نوشته های یک دانشجوی فنی. خدانگهدار بلاگفا - سلام بلاگ. قبل از هر چیزی تولد مادر دو عالم بر همه مبارک مخصوصا مارد عزیزم . یادم می آید بچه که بودم داستانی بود که دو تا جوجه سر خوردن یک کرم دعوا می کردند. دعوا که بالا می گرفت یک جوجه ی سومی می آمد کرم را می خورد و می رفت. حالا که قرار است این پست آخرین پست من در این وبلاگ باشد میخواهم کمی بی پرده تر حرف بزنم و بی پرده تر تر هایم باشد برای وبلاگ بعدی ام در بلاگ. حالا تصور کنید آدمی که عقده .

پناه می برم به پروردگار مردم. به مالک و حاکم مردم. به خدا و معبود مردم. از شر وسوسه گر پنهانکار. که درون سینه انسان وسوسه میکند.

قیامت به پا می شود. نه که کوه ها میخ های زمینند. یک لحظه هایی در زندگی هست. که باید نقطه شان گذاشت. و باید از سر خط شروع کرد. و چقدر خوب بود اگر می شد چند خطی را پشت این نقطه خط زد. و اگر این حقیقت لاجرم را می شد انکار کرد. که با خط زدن خطوط . خاطرات خط خطی شاید . اما پاک نمی شوند . دلت می خواهد به پشت سر نگاه نکنی. چشمانت را به آسمان بدوزی. و بی گدار لبخند بزنی.

به خصوص اون وقتی که یه مدت طولانی از کسی که دوستش داری دوری و وقتی بهش میرسی هیچی برای گفتن پیدا نمیکنی جز همین یک کلمه! چندین بار اومده بودم بنویسم اما نشده بود! زندگی جاریه. مثل یه رود تو دل یه جنگل به هم پیچیده از درخت. تو مسیری که هیچ کس نمیدونه تو پیچ بعدی چی منتظرشه. نوشته شده در جمعه 16 آبان1393ساعت توسط لیلا. و عشق نام دیگر توست. گاهی وقت ها امین بهم میگه تو همه چیت با بقیه فرق میکنه! البته دلتون نسوزه براش! .

تیک تاک های یک چپ دست. تیک تاک های یک چپ دست. I may be LEFT HANDED but Im Always Right. I may be LEFT HANDED but Im Always Right. یادداشت های دختر متولد آذر. نوشته ای در قوطی کبریت. یاد داشت های یک دوست. میرزا نفهم الد ین مشهدی. تانزانیا بدون مایونز و اژدها. نمردیم و سرمون هم شکست.

ترس از اینکه نبودم خیلی وقته و دوباره چطور اینجارو,. انگار واقعنی گردوخاک گرفته اینجارو. با پست هام غریبه ام. اصن انگار اشتباهی اومدم اینجا! شاید به قول تو عوض شدم. اصن تو منو عوض کردی. مغرور ولجبازتر از همیشه تویی! دوست دارم این خونه ی کوچیکم. یعنی مستقیم و غیر مستقیم. شاید خیلی دور خیلی دیر. و داشتنت زیباترین موسیقی جهان است. جغرافیای باهم بودنمان بزرگتر از کوچکی دریاست! جنس ترانه هایت بت کارهای من است.

کم مینویسم اما اینجا را خیلی دوست دارم. اینجا انگار قطعه ای از روحم را میچسبانم به در و دیوارش و هر وقت مرور میکنم لذت میبرم. تلخ و شیرین هایی را مینویسم که فقط خودم میدانم چیستند. روز تولدم و هدایای لذت بخش. تولدی که دیشب برایم برگزار شد. تبریک از کسی که انتظارش را نداشتم. و زیباترین هدیه از عزیزترین شخص زندگیم. اصلا انگار برای اولین بار است. مثل دخترک 15 ساله ی آن روزها شده ام. پر از شور و اشتیاق دیدار. رفتنت را تاب نمی آورم.

دندانپزشکی که برای دل خودش می نویسد. مدتهاست دلم نوشتن می خواهد. اما توان نوشتن یاری نمی دهد! شاید برای نوشتن بهانه ای نیاز باشد.

او مرا راه خواهد نمایاند.