باز پاییز شد و با خاطره های هزار رنگش دل ما رو بارانی کرد . به جرم تنهایی! این پیام را دوست عزیزم از وبلاگ شبهای سکوت فرستادند . این جا همه پاییز را تبریک می گویند. تو قدیمی تر می شوی. و من در ذهن همین ریزش برگ ها. با خودم دوباره دیدار می کنم. و پشت خلوت پر سر و صدای درخت ها. به دنبال شنیدن صدای توام. معشوق من هیچوقت نمی میرد.

به وبلاگ ما خوش اومدین. دوشنبه بیست و هشتم اسفند 1391. واقعا خوشحالم توی این مدت کوتاه نویسنده این وب بودم و شما با من همراه بودید. ببخشید که نمیتونم بهتون سر بزنم و پری هم دیگه نمیتونه سر بزنه ببخشید.

اینجا بجز دوری تو چیزی به من نزدیک نیست. زندگی من شبیه رمانی بیش نیست اما واقعیت وجود من است. چند وقتيست هر چه مي گردم هيچ حرفي بهتر از سكوت پيدا نمي كنم. و من هميشه به دنبال كسي مي گردم كه بفهمد. يك نگاه خسته چه مي خواهد بگويد. من مهران که بعد از این همه سال تازه راهمو پیدا کردم. خیلی جای حرف داره خیلی. که بهترین سالهای زندگیت رو تو تاریکی بگذرونی و بعد از این همه سال با یه تلنگر کوچیک به خودت بیای.