سرماخوردگی چند روزه فرصت داد تا بالاخره صد سال تنهایی را بخوانم. موقع خواندنش فکر می کردم که چه قدر درباره اش حرف می شود زد. ولی الان یعنی حدود 15 دقیقه بعد از اتمام داستان. حس می کنم که چه قدر بی پناهم و بی پناهیم. الان دوست دارم گوشه ی امنی پیدا کنم. قرآن بخوانم به روایت آفرینش ایمان بیاوررم و بگویم. چه خوب که پوچ و هیچ نیست. چه خوب که کسی آفریده است. چه خوب که کسی آغوش امنی گسترده است. چه خوب که مردن پایان نیست. و برای بعدش هم ماجرایی هست.

شرحی بر آنچه در ایران می گذرد! باز هم از سر نو! 17 سپتامبر , 2007. اما این گشایشی که اخیرا در امورمان به فضل الهی حاصل شد بسی در خلقیات مزخرفمان بهبودی حاصل نمودهاست.