سلام به تمام دوستان عزیزم که این یک سال من رو تحمل کردن و همراهم موندن. شماهایی که اگه دوستی ها و نظرات و دلگرمی هاتون نبود مطالب این وبلاگ حتی به 5 تا هم نمیرسید. شماهایی که خیلی چیزها بهم یاد دادین خیلی چیزها بهم دادین و خیلی چیزها رو گرفتین. شماهایی که همیشه خوبی ها رو تو یه کاغذکادوی خوشگل بستین و برام فرستادین. بدرود دوستان خوب خوب من.

ظ روز شنبه ٢٤ اسفند ۱۳٩٢. پس از مدتها غزلی تازه سرودم بیاد روزگار سپری شده . افسانه های ما دردیست ماندگار. گاهی زشوق عشق دستی به زلف یار. یک روز سرسری از کوچه مان گذشت. آن دلبر حزین آن نازنین نگار. انگار خسته بود هم کوچه هم درخت. هم جان سخت من از دست روزگار. حالا گذشته است زان روز بی بدیل. اما نگار من افسانه ای فقط.

می دونم بیدارم ولی می بینم جاهای دیگه ای هم هستم. سال هاست که هر جا که باشم همان جا نیستم. همین 2 سال به این طرف است که کم کم دارم یاد می گیرم در لحظه ماندن. هم چیز خوبی است . بیا زمان زیادی گذشته است. بهم یاد بده چطور احساس کنم. اگه بشنوم که بخاطر من ناراحتی.

می روی سراغ درس و کتاب و. این سوی پنجره می مانم من. که تنهائی ام را تا تولد شعری تازه قدم بزنم. شیشه را بخار خواهد گرفت و. نرده های کنار خیابان بهتر از تو مرا میشناسند. نیمکتهای تک زیر باران بهتر از تو مرا میشناسند. عابران غبار و غریبی بیشتر از تو با من رفیقند.