یادداشت بسیار زیبای آقای سیدمحمد بهشتی است که پیرامون نامهپراکنیهای اخیر محمود احمدینژاد نوشته و در روزنامهی اعتماد. این یعنی سازوکار ناخودآگاه ذهن آدمی طوری است که میتواند تلخترین دوران زندگی را فراموش کند و نه فقط فراموش کند بلکه از آن خاطراتی شیرین بسازد. پنداری هرچه دوران تلختر باشد سرعت فراموشی برای جان به در بردن بیشتر میشود. هرقدر تجارب گذشته پرهزینهتر به دست آمده باشد و وجوه .

ای زندگی سلام! من پس از مدتها دوباره آمدم. اینبار دست خالیتر از قبل! ای هوای تو جام آخر من! همیشه خاموش.

دستم نمی رسید به پیشانی ات. به چین و ماچین سرنوشتی که از موهای من شروع نشده بود. لکه ای بود بر تن شب. دستم نمی رسید به پیشانی ات. می پیچید توی مشت هام. لا به لای ناخواناترین خطوط. پی کلافی که وصلم کند به روشنی چشم هات. به درختی که تو بودی. در پناه خیالی که خام بودنم را سایه شده بود. بی با تو بودن را ورق زد. رویای با تو بودن را سپید نوشت. رنگ دندانی که روی جگر گذاشته بودم.

چيزهايي هست كه نمي دانم. نوشته شده در دستهبندی نشده. نوشته شده در دستهبندی نشده. نوشته شده در دستهبندی نشده.