چهارشنبه یکم شهریور 1391 توسط معين. به دنیا می گویم . با بی نظیر ترین فریدون دنیا. همین پرسه می زنند در ذهنم. می رسم و می رسم .

دلم برا وبلاگم تنگ شده بود. فکر میکنم بعد از ۵ ماه دارم به وب لاگم سر میزنم. خدا لعنت کنه این فیس بوک رو که همرو سرگرم خودش کرده. یاد روزایی که اینجا میومدم و از تنهاییم مینوشتم بخیر. کجاست اون روزای خوبی که از دلتنگی و ناراحتی میومدم اینجا و اینقدر مینوشتم تا تخلیه بشم. اما دوباره میخوام بگم سلااااااااااااااااممممممم. اگه دوباره از این طرفا رد شدی یه آدرس اینترنتی از خودت حتما بزار.

به بلندای شاخه های خمیده مجنون. به لرزش برگهای خشکیده در آغوش زمستان. به سنگینی نگاه آفتاب بر صورت عریان خاک. و به تنفس روزهای آخر دی. و به سایه های مبهم ابرهای بغض کرده. و به قارقار سیاه گنجشک های بال و پر ریخته. و به لالایی خسته ی آفتاب بر بستر خالی زمین. و به جریان جاودان هستی در رگهای عدم. که انسان در خسر و زیان است. و تو جهالت و گناهان آدم را بیش از این برمتاب. و ببین که در جهنم عصر تکنولوژی و پیشرفت دست و پا می زنیم. و مولایمان انتظار ما را به انتظار نشسته است.