به نام آنکه اشک را آفرید تا آتش جنگل های عشق را خاموش کند. فقط با تو سر قمارمینشینم. یا همه چیزت را میبازم. تا وجودت آرام بخش دیگران باشه. و تو خوشبخت ترین هستی. گاهی حرف ها وزن ندارد.

دل من یه روز به دریا زد و رفت. پشت پا به رسم دنیا زد و رفت. آستین همت و بالا زد و رفت. یه دفعه بچه شدو تنگ غروب. سنگ تو شیشه فردا زدو رفت. کاغذ گذشته ها رو پاره کرد. نامه فرداها رو تا زد و رفت. طفلکی تازگی آدم شده بود. به سرش هوای حوا زد و رفت. زنده ها خیلی براش کهنه بودن. خودشو تو مرده ها جا زد و رفت. هوای تازه دلش می خواست ولی. آخرش توی غبارا زد و رفت. دنبال کلید خوشبختی می گشت. خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت.

ماداران هر جای سر زمینم. شادی و خوشبختی را برایتان آرزومندم. شما که آغوش گرمتان بهترین جا برای رشد فرزندانتان هست. چه بسا سرد است در پس پنهانی خورشید. اینجا همه چی فرق کرده شما خود بهتر میدانید. اینجا هوا خیلی سرد شده و فاصله ها تا کره ی مریخ.

دختر بآس با آقاشون که قهر میکنه. وقتی یهویی دلش هواتو کرد. یهویی زنگ زد گفت دلم تنگ شده. حس خوبیه وقتی بهت میگن. اما خیلی بهتر از اون اینه که. قفوووووووووووون تو برم من با اون زبونت.

بچه شرمنده يه خبر بد. واي تموم عكساي شخصيم دود شدن رفتن هوا. م ن د خت ر م! آنق در م هربآن ک ه ن دیده ای. م ن د خت ر م! بآ چ شمآنی زیبآ و ب رآق. م ن د خت ر م! ا شک هآیی دآر م ب ه ا ندآزه ی د ریآ.

به نام آنکه اشک را آفرید. تا سرزمین وداع آتش نگیرد. دفتر عشق كه بسته شد. به پایه تو حروم شدم. بد جوری تو كار تو موند. به نام تو سند زدم. فردا به آفتاب وا بشه. چه خوب میشه تصمیم تو. غربت آن نیست که تنها باشی. فارغ از فتنه ی فردا باشی. غربت آن است که چون قطره ی آب.