به بهانه ی یاد اون روزا. زنده ایم به زنده بودنشون. وقتی عشق به نفرت تبدیل میشه. نمایش عنوان همه ی پستها. دفتر یادداشتی که هیچ گاه نداشتم. حرف های بدی زده شد. و من به هیچ کدام از فرصت هایم. کاش واقعا همه پشیمان باشند.

در خرقه از این بیش منافق نتوان بود. بنیاد از این شیوه ی رندانه نهادیم. استفاده از مطالب این وبلاگ تنها. با ذکر نام و لینک منبع مجاز است. فاصلهی این من تا آن من خیلی نافرم زیاد است. از تنها بودن -و نه تنهایی- میگریزم. من خود را تکثیر کردم در همه. نوشته شده در دوشنبه 25 فروردین 1393 ارسال نظر.

عروسک های داراوسارا روی میزهای کتابخانه نشسته اند و منتظرند . منتظر لباس های نولباس های متنوع لباس های رنگارنگ. بچه ها لحظه ای خنده از چهره هایشان دور نمی شود و باذوق وشوق انگار می خواهند از مادر هایشان تقلید کنند سوزنی را با نخ های رنگی در دست های کوچکشان گرفته اند وزیر چشمی به مادر ها نگاه می کنند و لباس می دوزند.

من فقط از تو یه درخواست دارم. و تو همون دیشب . دیگه لازم نبود از پله ها آروم بیام پایین. دیگه کسی رازی رو از من پنهان نمی کرد. این وبلاگ از این پس هرگز به روز نمی شود. نوشته شده در ساعت 8 قبل از ظهر توسط فراز ضیایی. کاش بر نمی گشتم . ذهنم را ورق می زنم ناخرسند. به دنبال اسمی که گم کرده ام. به دنبال نگاهی که می خواهم از این خرسند بی پاسخ بگیرم. حق مطلب را ادا نمی کند این کلام.

تنهایی ام را بر آسفالت انداخته. و دیگر به مرگ آدم برفی ها فکر نمی کنم. دستانم را در جیب ام فرو می برم. گرمای جیب ام را دوست تر دارم . این روزها خیلی دلمان می خواهد که پیاز پوست بگیریم . بهانه مهم تریم اختراع بشریت است. دارم چرخش زمین را حس می کنم. تنهایی ام را بر آسفالت انداخته. و دیگر به مرگ آدم برفی ها فکر نمی کنم. دستانم را در جیب ام فرو می برم. گرمای جیب ام را دوست تر دارم .