باز هم همان حکایت همیشگی. پیش از آن که با خبرشوی. لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود. ای دریغ و حسرت همیشگی. نوشته شده در چهارشنبه چهاردهم تیر ۱۳۸۵ ساعت توسط گل آفتابگردان. با حضور توست که می توانم. جرعه ای از جام حضورت را چشیده ام. از این روست که اینسان. بی تاب و بی قرارم. نوشته شده در شنبه سوم تیر ۱۳۸۵ ساعت توسط گل آفتابگردان. از آتش انتظار خواهم رویید.

دنیام این چند وقته یه جوری بود که احساس کردم افتادم تو گرداب کوچیک سینک ظرفشویی. بارون نرم نرم و ريز اين حس رو به آدم ميده كه ابرها هم عجله اي ندارند. و در همين بارون بود كه سوتي جديد بنده رقم خورد. خبر بهتر اين كه من هنوز زنده ام.

ازهمان روزی که دست حضرت قابیل. گشت آلوده به خون حضرت هابیل. از همان روزی که فرزندان آدم. صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی. زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید. آدمی ت مرد گرچه آدم زنده بود! از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند. از همان روزی که با شلاق خون دیوار چین را ساختند. آدمی ت مرده بود! ا هی پرازآدم شدواین آسیاب. گشت وگشت قرن ها از مرگ آدم هم گذشت. ای دریغ آدمیت بر نگشت. قرن ما روزگار مرگ انسانی ت است! من که از پژمردن یک شاخه گل. اشک در چشمان وبغضم در گلوست.

و خدایی که در این نزدیکیست. اگر تنها ترین تنها شوم باز خدا هست. دیدنش آسان است سخت آنست نبینی اورا. تو می مانی و خدا. اگر مهربان باشی تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم میکنند ولی مهربان باش. باشی فریبت می دهند ولی شریف و درستکار باش. نیکی های امروزت را فراموش می کنند ولی. در نهایت میبینی که هر آنچه هست همواره میان تو و خداوند. است نه میان تو و مردم. الهی چه بی صدا و گسترده میبخشی و ما چه حسابگرانه تسبیح میگوییم.

کاش شب دیدن تو همیشه یلدا بود. به جز از عشق که اسباب سرافرازی بود. آزمودیم همه کار جهان بازی بود. تولدی عجیب! بیست و پنج آذر دیدم که می روند. لحظه های پوسیده شده ی تنهایی را. به مهمانی تک نفره ی دلم خوانده ام. آذر من شعله می کشد تا خدا. به چشم های من دروغ نگفته اند آذرها. که خون داد و خندید و ماند. میوه ای سرخ میان آتش بود.