وقتی ان کفتار راروی درخت میبینم تعجب نمی کنم چون برگ های درخت سیاه. اصلن اسمانی وجود نداردوقتی ان عقاب رابابالهای بریده درمیان مرداب می بینم تعجب نمی کنم. خیلی وقت است که واژه ی تعجب برایم معنایی ندارد. زندگی دربی رنگی رنگ می باززدومن گویی پذیرفته ام که باید همین گونه باشد. شاید از روز اول همین گونه بوده. رویا های رنگی ام دیگر تعبیر نمی شوند. نه خواب هایم سراسرکابوس است وبختک! شایدهم خواب نیست و خود بیداری است.

شنیدم در زمان خسرو پرویز. گرفتند آدمی را توی تبریز. به جرم نقض قانون اساسی. و بعض گفتمان های سیاسی. قراری را نهاده با زن خویش. که از زندان اگر آمد زمانی. پر كرد سینهام را فریاد بی شكیبم. ای بغض بیگناهی بشكن به هایهایم.