رفیق راهی و از نیمه راه می گویی. وداع با من بی تکیه گاه می گویی. همیشه نام مرا اشتباه می گویی. به هرکه می رسی از اشک و آه می گویی. نمرده ام که غمت را به چاه می گویی. آی ستاره ها که بر فراز آسمان.

باورم نمیشه بعد از 2 ماه که سایت مشکل داشت. می بینم آرشیو 2 سالم پریده. مرا هزار امید است و هر هزار تویی. مرسی وقتی گلوم درد میکنه و مامان خونه نیست. بهم کیوی و آجیل می دی. و برام ساندویچ ویژه از هانی میگیری. مامان وقتی میاد خونه می بینه من فقط تصویر دارم صدا ندارم. اما حال دلم و خیلی خوب کرد.

روزگاری به نام عمر . اما تونستم از روزای طوفانی زندگیم به سلامت گذر کنم. تلاشم رو میکنم که یه زندگی شاد و آروم برای خودم بسازم. آینده ای بساز که گذشته ات جلویش زانو بزند. امروز که دارم اینو می نویسم من یه استاد دانشگاه و دانشجوی دکترا هستم در رشته مدیریت مالی. راهی که دارم میرم سخته اینو با تک تک سلول هام حس میکنم اما ایمان دارم به خودم و خدایی که در این نزدیکی ست. میدونم که می تونم و از پسش بر میایم.

سادگی و بی ریایی شون دل آدم رو میبره. توی یکی از روستاهایی که کار میکنیم با همه ی روستاها فرق میکنن.

در خصوص نگاههای غلط نسبت به مشکل چاقی می نویسم. همه آنچه دادی و ندادی و گرفتی. که اگر دردی دادی درمانی هست و پزشکی هست و دسترسی هم آسان است. خدایا شکرت بابت آرامش امروز. مهربان و توانا و نزدیک. همین یک جمله کفایت کرد تا غذا از گلوی کسی پایین نرود. همه چیز سریع جمع شد و راه افتادیم. من مامانم را می خواهم. خلاصه این قضیه ادامه داشت تا .

به گلها احترام بگذاریم حتی اگر خار دارند! این روزها زود به زود دلم می گیرد. حتی نمی خواهم فکرش را هم بکنم! میدانی بی تو من هیچم. رسنی آویخته در چاهی تاریک. که با هر بادی و هر تکانی. من خیلی وقت ها حواسم نیست! اما می دانم تو همیشه حواست هست. و همین آرامم می کند. در تمام ناآرامی های زندگی! یک لقمه نوشته با سس عکس. گاه نوشته های یک مدرس زبان. نوشته های یك مرد متاهل زنده.

سلام دوستان خوبم این مطلب خوندم برام جالب بود . مامان و بابا داشتند تلویزیون تماشا می کردند. اسباب بازی های روی زمین را جمع کرد و دفترچه تلفن را سرجایش در کشوی میز برگرداند. با یکی از بچه ها که هن.