خود راه بگویدت که چون باید رفت. کفش هایت را در بیاور . و ذهن پلک می زند. به قلم مجید پورولی کلشتری.

وقتی از میان خیل جمعیت. تو را انتخاب می کنم برای بودن. شاید من چیزی در تو یافته ام یا. که خسته ام از کج راهه هایی که به جاده های فرعی روح ذلیلت ختم می شود رو به رو شوم. اما چه سود که تو در خود و امیال خود آنچنان نهفته ای که مرا جز جسمی بیش نمی بینی.

گروه آزاد حلقه وب باشگاه رادیویی جوان. با کمی تاخیر در پاییز 89. شما رادیو گوش می هید .

دلیل نبودنم دیر به دیر. بچه های کافینت امیر عباس. شب های پرسه در ماه. وبلاگ من در پرشین بلاگ. در کنار پنجره ی احساس. بچه های کافینت امیر عباس.

ارسال اس ام اس انبوه. حکایت عجیبے است رفتار آدمیان. ما زمینی ها همیشه منتظریم. خبخوب تر که به این موضوع فکر کنیم نتیجه ش جز این نیست که خداوند انسان را منتظر آفریده.

سبد افتخار مردم ایران امروز به دولت تدبیر و امید داده شد. لطفا حد و حریم خود را بدان! آیا وعده د.

می نویسم تا یه کم حس غریبم آروم شه. موهای نوهات را نوازش میکنی. و به شعرهای شاعری میاندیشی. شاعری که اگر زنده بود. به نخستین برف زمستان تشبیه کند. و در چین دور چشمانت. حروف مقدس نقر شده بر کتیبههای کهن را بیابد. ترانهی من را از رادیو خواهی شنید. در برنامهی مروری بر ترانههای کهن شاید. و بار دیگر به یادخواهی آورد. سطرهایی را که به صلهی یک لبخند تو نوشته شدند. تو مرا به یاد خواهی آورد بدون شک. و این شعر در آن روز. تازهترین شعرم برای تو خواهد بود.