چهارشنبه بیست و ششم تیر 1392. نااميد ميكند دست مرا بسته مرا زنداني كرده است. و ميگذارد سختي ها كه كودكان بي لياقت. خودش هستند با من هركاري بكنند كه دستم به خوشبختي نرسد. من نميرساند ولي من هنوز هم ميتوانم تصور كنم مي توانم فكر كنم و مهم تر از همه من. تاوقتي كه من ارزويي در سر دارم بايد زندگي كنم تاوقتي ارزو زنده است اميد هم هست. چهارشنبه سی ام اسفند 1391.

این روزا که میگذزند خالی. این روز ها که میگذرند. جوری که انگار در سینه ام. که هرگز تحویل داده نشد. چهارشنبه بیست و هفتم آذر ۱۳۹۲. کنه که اوارش ی ه بارروش. چهارشنبه بیست و هفتم آذر ۱۳۹۲. بعضی ها به ما نمیخوردن! ما جا خالی دادیم خوردن به شما! دوشنبه هشتم مهر ۱۳۹۲. تو که گذاشتی به این اسونی.

برات جشن گرفتم امید وارم خوشت بیاد. نفسم دوست دارم ایشلله هزاران سال همینجوری جوون بمونی. سلام با یه سری دیگه از عکساش اومدم. این عکسارو من خودم به شخصه خیلی دوست دارم. ولی من خیلی دوسشون دارم. ببخشید که همون اول سلام نکردم. خوشحال میشم از نظرای خوشگلتون. راستی ازتون خیلی ناراحتم نه سر میزنید.