امروز به آنهایی می اندیشم که روی شانه هایم گریه کردند و نویت من که شد شانه خالی کردند. هجدهمین روز ازاولین ماه بهار است و. اما نمیدانم چرا هیچ فرقی با روزهای دیگر ندارد. سلامتی همه ی پسرها . به سلامتی پسرها وقتی پولی تو جیبشون نبوده محل هیچی بهشون نذاشتن. به سلامتی پسرها از بیکاری از بی پولی. بسلامتی همه پسرا که همه چی رو توو خودشون حبس میکنن.

چه تلخ است با بغض بنویسی با خنده بخوانند. بیشعور ترین موجود دنیا این. روزی هزار تا دلیل و منطق براش میارم آروم. باز دم دمای شب که میشه هی ازم می پرسه. یکشنبه بیست و نهم اردیبهشت 1392. حکایت کسی بود که عاشق دریا بود اما قایقی نداشت. دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت. حکایت کسی بود که زجر کشید اما ضجه نزد. گریه کرد اما اشک نریخت. حکایت من حکایت کسی بود که. پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا همه ی صداها را بشنود. یکشنبه بیست و نهم اردیبهشت 1392. آرامتر تكآن ش دهيد! ا حسآس م است.

به سرزمین من خوش اومدین. شنیده ام موی بلند زنان عاشق را زیباتر میکند. برای همین است موهایم را کوتاه میکنم. این وصله ها به آغوش تنهای من نمیچسبد. وقتی فاصله بین انگشتانم با انگشتان تو پر می شود . این خلاصه تمام حرفهای عاشقانه دنیاست . دارم روی مرز باریکی قدم میزنم . چقدر خسته ام میکند! .

خدایا مرا به ابتذال آرامش و خوشبختی نکشان . کاش نمی فهمیدم تا در هجوم. نتوانستن ها اینگونه بی رحمانه. وقتی که خودم را به اندازه کافی. و وسعت روحم را درک کردم . چه احمقانه است که تصور کنم. می توانم معنای زندگی دیگران. این صخره ترک خورد چه جای نگرانی ست. لبخند خدا و بندگی من.

بعد تو من از همه دنیا بریدم. باورم کن من به بد جایی رسیدم. لحظه لحظه زندگیمون با عذابه.