دل نوشته هاي بي سر و ته. حرفي اگر براي گفتن بود ديوارها سكوت نميكردند. دوست دارم بچگی کنم . نمیخوام روزی اونقدر بزرگ بشم که از نشون دادن هیجان و احساسم به استادم خجل بشم. اونقدر سنگین و خشک رفتار کنم که خودم حس کنم در آستانه 40 سالگی هستم. سرش رو انداخت پايين و سكوت.

امروز بعد از دو- سه ماه تعطيلي و خوش گذروني از مسافرت طولانيم دارم برميگردم و به روال عادي زندگي ادامه ميدم و از اين بابت خوشحالم چون از يكنواختي خلاص ميشم. تعطيلات زياد هم خوب نيست و ادمو تنبل و بي حوصله ميكنه.

به نام خدایی که در این نزدیکی است. نم نم بارون و بعدشم هوای ابری و از طرفی استاد کارورزیمون به خاطر فعالیتمون بهمون تشویقی داد که زودتر بریم. تصمیم داشتیم با دوستامون بریم تفریح. پارکه زیاد از خوابگاهمون دور نیست. اینه که بهترین گزینه س. واسه امنیت بیشتر دقیقا جایی نشستم که شلوغ بود و مسیر تردد ورزشکارا و . واسه چند ثانیه خاموش شد. نامردی همه ی آدما تو حلق روزگار.

نوشته های یه پسر چپ دست. کم کم باید وبلاگو حذف کنم. آهای خانومی تو کوچه خودتو پرت کردی جلو موتورم. درسته نزدم بهت ولی آگاه باش کلا ریدم بهت. آنکه زند بر سر ما کنکور است . آنکه برد خواب و غذا کنکور است. هر چند نیست مارا هیچ ترسی ولی . آنکه برده هوش از سر ما کنکور است.

به نام تك وجودی كه وجودم ز وجودش شده موجود. دروغ حیله گر لباسهای او را پوشید و رفت . من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام. این گل سرخ من است.