سلام دوستان عزیز به کلبه تنهایی من. امیدوارم که دقایقی که اینجا هستید. می خواهم سکوت کنم و تو برایم بنویسی . اما من آنقدر خسته ام ,. آنقدر شکسته ام که هیچ نمی گویم . حتی دیگر رنجیدن هم از یادم رفته است . نفرینت هم نمی کنم .

به اصلاحات و اعتدال می اندیشم. معتقدم باید برای تشکیل جامعه مدنی تلاش کرد. باید زمینه را برای بهبود فضای گفتمان فراهم کرد. گاهنوشت های علی محمد محمدی. اقایان و خانم ها! پدیده ش.

وبلاگی صرفا برای بازشدن نیش شما تا ناحیه بناگوش. ممنونم ازاین که به وب من اومدی. اگه نظردادی دمت گرم اگرم ندادی اشکال نداره. اگه اشکالی دیدین بهم بگین تا ی نگاهی بش بندازم. منوبااسم وبم بلینکین وخبربدین ک با چ اسمی لینکتون کنم. امیدوارم ازمطالب این وب خوشتون بیادونیشتون بازبشه. راستی کپی همه جوره آزاده البته صلواتی.

و خدایی که در این نزدیکیست. گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی. گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی. گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات. گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که. گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای -گوشه ترین گوشه ای! که می شناسی بنشینی و فقط نگاه کنی. گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود. گاهی دلگیریشاید از خودت شاید.