دیگه جدی جدی ما رفتیم! سلام به روی ماه همۀ دوستان عزیزم! حلال کنین اگه این چند روزه اذیت شدین مخصوصا تو پست قبل. و از همه عزیزان و دوستان هم بخاطر شرکت در مراسم ختم این حقیر. تشکرات فراوان دارم و امید که در شادی هایشان جبران نمایم. خب بریم سر اصل مطلب. راستش من رفتم برای همیشه. و خیلی ناگهانی شد تقصیر من نیست دست تقدیر منو کشوند و برد. باید میرفتم این رفتن واجب بود و لازم. خلاصه عزیزان همراه و هم وبلاگی مخصوصا مخصوصا بلاگفایی های عزیز حلال کنین تروخدا.

من خودم با خدای خودم. بی نظیر باش که بی نظیر خلق شده ای. به قلم آنها که به بهشت نمیروند. همه خاطرات گذشته ریباست . اما در غیاب دوستان نوشتن حالی نداره.

احساسی اشک بار بغض الود و اه و ناله و جیغ و ضجه و خنج الود. 1 سالهاست انسانها شاکی از آنند که ارزویی براورده نمی شود سالهاست انسانی به آسمان نگاهی نمی اندازد سالهاست ستاره دنباله دار از اسمان میگذرد سالهاست ستاره منتظر نگاه انسانها و ارزو کردن آنهاست. 2 میگویی نمی خواهی باور کنم رفتنت را. باور میکنم نبود را مانند بودن سرعت صد در ساعت شش عصر اتوبان همت.

1662;نجشنبه ٢٧ بهمن ۱۳٩٠. مامان نشسته بود داشت بالش ها رو توی جا بالشی میکرد و میدوخت . بابا هم کنارش نشسته بود و تلویزیون تماشا میکرد . مامان خواست دوباره سوزنو نخ کنه و هر کاری میکرد سوزن نخ نمیشد . من رفتم کنار مامان نشستم و گفتم مامان بده من سوزنو نخ کنم .

سلامی چو بوی خوش آشنایی.

ملاقات با خدا در ایوان کوچک خیال. کدام یک از دردهایم را فراموش کرده ام. کودک درونی که می گویید را. من در خانه سالمندان یافتم. به گمانم آلزایمر گرفته است.

طلوع ماه پیشانیت در پیش است. غرق می شوم در اقیانوس بی انتهای آرامشش. می بردم تا فتح هزار باغ رویا. به ساحل برفگون گونه هایت. در خلوتی که تو باشی و. آنگاه که سر روی شانه هایم گذاشته باشی .