کاش میشد سرنوشت را از سر نوشت. و در این بیشه ی تنهایی. چرا کسی نیست به او بگوید در آن زلال نگاهش غرقم. از اینجا رفتن بهتر از ماندن است. چرا کسی نیست بفهمد که من آزادم و اما اسیرم. اسیر عشقی که نگاه سوزانش را در قلبم جا گذاشته و رفته. که جای اشک تو چشام خونه.

سرودي را كه از چشمم نمي خواني. حديثي را كه جز رويا نمي داني. تو مي دانستي و نا مهربان بودي. تو رنجم دادي و در فكر جان بودي. گرفتي هر چه از من بود. چو دشمن مرا پا بستي و رفتي. پل پيوندمان بشكستي و رفتي. بزرگترین گناه شکستن دل آدمیان است. عشق و آیین عیسی به دین خود موسی به دین خود. هفته او ل مهر 1390. هفته او ل اسفند 1389.

تقدیم به همه دختر و پسرای ایران. شعر هایی که نخوانده ماندند. هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد. کودکیهام جا مانده در برفهای آن روزها. برفها آب شدند و کودکیهایم نیز. رد پاهایم جا مانده بر برف سپید. مشتاقانه قدم میگذارم بر آنها. تا که شاید برسم به کودکیهایم.

نفرین و آفرین ها بی ثمر است. تو مهربان جاودان آسیب نا پذیر من هستی. ای پناهگاه ابدی تو می توانی جانشین همه ی بی پناهی ها شوی. با تو هستم و خواهم بود. به اندازه همان ستاره هایی که شب های خلوتم را نظاره گر بودند.